Anlayabiliyorsan

Öyle canın sıkkındır, kimeyse, niyeyse.
Paran yoktur belki, paran çoktur belki, derdin dünya olmuştur ve sen dünyanın umurunda değilsindir, önemsenmek derdine düşmüşsündür. Saygı görmek, sürüden ayrılmak, sürünün lideri, çobanı olmak belki...
Seni sen biliyorsundur, günahlarını sevaplarını, zaaflarını, aynaya baktığında hissettiklerini, aynanın söylediklerini...
Sınandığımızı düşünürüz; en çok kendimizin, en çok acıyı biz çektik, en çok biz düştük, yaralarımız kabuk bağlamadı hiç, onun vardı bizim yoktu. Hakkımız yendi hep, sırtını dayadığı dağlar vardı, şanslı doğmuştu, aslında farklı yerlerde olmalıydık, ayakkabı boyuyorduk ama müzisyendik...
Sana yapılanı yapmıyorsan, başına geleni yaşatmıyorsan, ağlayabiliyor- san başkalarının acılarına, gülebiliyorsan başkasının sevinçlerine, düşenin elinden tutup, düşüreni affedebiliyorsan, yaşaman gerekiyordu, yaşadın, bilmen gerekiyordu, bildin...
Anlayabiliyorsan...
Anlamış gibi yapmıyorsan...